“Сенга нима керак шунча нарсани ёзиб бош оғриғи қилиб? Ёки шон-шуҳрат
керакми?”
Болалигимда кўп китоб ўқирдим. Ўқиганларим асосида дунёқарашим ва бугунги
принципларим шаклланди. Ҳозир ҳам ўқийман ва улар менга таъсир қилади, натижада
баъзи қарашларимни ўзгартираман. Яхши фикр, фойдали мулоҳаза экан, уни айтсам,
кимгадир ёқар, кимгадир ёқмас – кимдир манфаат олар, ахир. Ёзилаётган гаплар
меники эмас, йиғма хулосалар, холос. Шон-шуҳрат эса керак эмас. Зотан,
шон-шуҳрат билан ҳам яшаш мумкин, шон-шуҳратсиз ҳам яшаш мумкин. Камина шон-шуҳрат
деган сўзни луғатимда қолдирмасликни истайман. Бунинг бошқа сабаблари ҳақида
эса гапириб ўтирмайман, мавриди келса айтилар...
“Ҳали улгурасан, ҳозир ўқи”.
Ўқишдан тўхтаб бўладими? Умрбод ўқиймиз. Улгуришимни қаердан биласиз? Ўзим
ҳам билмайман – қанча умрим қолган. Ҳаётим қачон тўхтайди – билмайман. Улгураман
деб юраверсам, эртага кутилмаганда яшаш неъмати мендан тўсилса, айтишим мумкин
бўлган, кимларгадир фойдали бўлган бу сўзлар ўзим билан кетгандан кўра қолгани
яхшироқ-ку...
“Вақт кетади...”
Камина метрода юраман. Метрода эса ёзиш қулай. Ҳатто, автоуловларда ҳам
ёзса бўлади. Фикрласа бўлади. Бекор кетадиган вақтимни тўлдиришга интиламан,
холос.
Асосий вазифам эса – ўқиш, ўқиш, ўқиш... Кейин эса уларга амал қилишга
ожизона ҳаракат... Ниҳоят... ўқиганларимни Сизлар билан бўлишиш...
АКРОМ МАЛИК
No comments:
Post a Comment