МУҲАББАТМИ БУ?..

Инсон ўзини ёмон кўра бошлаган вақтдан бошлаб ўзидан афзал зотларга муҳаббат қўяди.

Севги деган туйғу.

Кимнидир жондан ортиқ кўришинг, унинг васли учун ҳамма нарсадан воз кечиб бўлса-да, интилишинг – кишига ато этилган ўзига хос босқичлардан бири.

Севги, муҳаббат, ишқ... Ўзаро ёнма-ён келади. Майли, бу борада етарлича фикрлар айтилган, камина бошқа масалага тўхталсам.

“Одам ўзини севмагунча бошқаларни сева олмас эмиш”.

Бу эгоист – худбинларнинг ўйлаб топган гапи. Ахир, кундай равшан бўлиб турибди-ку – худбин фақат ўзини севади, тамом.

Одам ўзини ёмон кўриши мумкинми? Нафратланиши мумкинми?

Ҳа, бу оғир ҳол. Чунки ўзингдан қочиб қутула олмайсан ва ўзингдан нафрат қиласан. Аммо камдан кам инсонларнинг ўзидан чин маънода нафратланади, ўзини ёмон кўради. Ахир, ўзини унутиб, ўзини йўқ деб билиш.. осонми?!

Инсон қанчалик ўзини ёмон кўрмасин, ич-ичидан яхши одам бўлишни истайди. Шу мақсадда атрофдан билиб-билмай яхшиларни ахтаради. Агар излаган хислатларини кимдадир топиб олса, ўшани жонидан ортиқ кўриб қолади, вассалом. Энди ундан айрилмайди, уни кўрмаса соғинади, унга руҳан, маънан интилади. Шунинг учун яхши хислат эгалари бўлган Устозлар шогирдларнинг муҳаббати ичра ҳаёт кечирадилар. Аммо уларнинг хаёли ва қалби бошқа Юксак Муҳаббатда бўлади...

Камина айтмоқчи бўлган гап – ўзини севган одам ўз қобиғида қолиб кетади. У бошқаларга ўзини бағишлаш туйғусини ҳеч қачон била олмайди.

Кўпчилик Аллоҳга бўлган муҳаббат ҳақида гапиради. Инсонга бўлган муҳаббатни ҳис қилиб кўрмаган, Парвардигорга бўлган муҳаббатни қайдан ҳам билсин! Бир инсонни севдинг, унинг бир амри учун жонингни бергудексан, агар Яратганни севсанг, Унинг амрларига хилоф ишлар қилган бўлармидинг? Севгидан лоф уришдан уялмаймизми?

Муҳаббат деган сўзни ҳис қилишнинг ўзи қанчалик жозиб, қанчалик оловли!..

Дуо қиламиз: Роббим, бизга Ўз муҳаббатингни бер!..

АКРОМ МАЛИК